Map-NL-Digest Friday, November 13 2020 Volume 2019 : Number 144

001 De lsd-profeet
     Source: De Groene Amsterdammer
002 Vrouwen streden voor Drooglegging - en kwamen daar later op terug
     Source: nationalgeographic.nl
003 Verenigde Arabische Emiraten passen strenge islamitische wetgeving aan
     Source: RTL Nieuws
004 De echte winnaar van de Amerikaanse verkiezingen: drugs
     Source: FTM
005 List-Software: Majordomo 1.94.4
     Source: crimesite
006 Deze fotograaf toont de grimmige mystiek van de Brabantse drugsindustri
     Source: www.vice.com


----------------------------------------------------------------------

Subj:  De lsd-profeet
From: Dennis - Belangenvereniging Druggebruikers MDHG
Date: Tue, 10 Nov 2020 01:50:05 -0800

Newshawk: Dennis - Belangenvereniging Druggebruikers MDHG

Source: De Groene Amsterdammer

Copyright: De Groene Amsterdammer

Pubdate: 14-10-2020

Email: 

Website: www.groene.nl

DE LSD PROFEET

Voor velen een visionair, voor anderen ‘de gevaarlijkste man van Amerika’ in de jaren zestig. De honderd jaar geleden geboren Timothy Leary wilde revoluties in het hoofd. Zijn middelen staan opnieuw in de belangstelling.

De naald zakt in de groef. Gesis. Om je heen de geur van hasjiesj en briketten. Ik merk niks, denk je nog. Dan zet plots een snerpende gitaarlijn in: je ziet kleuren op de muur, caleidoscopische vormen. De vormen worden beelden. Eerst vaag omlijnd, dan steeds scherper.

Shoot me, shoot me, shoot me, shoot me…

Je ziet Amerikaanse militairen in de brousse, scheurende motoren op verlaten snelwegen, neukende tieners. In de schaduw van de kernkoppen bloeit een revolutie. Het zijn de vroege jaren zestig, dat is duidelijk. We zijn in de Verenigde Staten: in Cambridge, Massachusetts. En daar, op het onbewolkte gazon van Harvard University, verschijnt een muizige man in een tweedjasje. Hij heeft een ondeugend lachje op zijn gezicht, warrig haar en te lange bakkebaarden, verder wijst niets erop dat deze sjofele psycholoog binnenkort zal uitgroeien tot de koning harlekijn van de hippiebeweging. Zijn naam: Timothy Francis Leary.

Here come old flat top, he come groovin’ up slowly…

Leary werd beroemd om zijn poging de wereld te bekeren tot zijn onwrikbare geloof in lysergeenzuurdi ethylamide, beter bekend als lsd25 of lsd. Voor zijn experimenten werd hij van de universiteit getrapt, daarna warm onthaald door de ontluikende hippiebeweging. Richard Nixon noemde hem de gevaarlijkste man van Amerika. Tijdens zijn leven zag hij de vier muren van veertig gevangenissen op vier continenten. John Lennon schreef een lied voor hem. ‘Ik heb een van de avontuurlijkste levens geleid van de twintigste eeuw’, zei hij in een van zijn laatste interviews. Je kunt hem moeilijk ongelijk geven. Dit jaar zou Leary honderd zijn geworden. Wat is het verhaal van deze psychedelische goeroe? En wat is er over van zijn erfenis?

He got ju ju eyeball…

Op 22 oktober 1920 wordt Leary geboren in Springfield, Massachusetts. Zijn moeder is de beeldschone dochter van Ierse migranten, zijn vader een louche legertandarts met losse handjes. Als duidelijk wordt dat Tim senior het familiekapitaal heeft vergokt, geeft hij zijn twaalfjarige zoon een briefje van honderd dollar mee en verlaat het gezin. Niet geheel toevallig ontpopt de kleine Tim zich tot een jongeman met een zekere achterdocht tegenover gevestigde autoriteiten.

Tim groeit op bij moeder en tante, een eenzaam ventje dat het liefst ontsnapt in tekenfilms. Hij wordt weggestuurd van talloze scholen, steeds met op de achtergrond de troostende woorden van zijn moeder: ‘Maak je geen zorgen, lieve jongen, als het allemaal mis gaat heeft de Heer iets anders voor je in petto gehad…’ Wonder boven wonder krijgt Leary in 1941 een beurs van de Universiteit van Alabama, waar hij vol goede moed begint aan een studie psychologie. Maar ook in het zuiden wordt zijn vrijpostige levenshouding weinig gewaardeerd, na te zijn gesnapt in de slaapkamer van een vrouwelijke studente moet hij weg van de universiteit. Hij moet, midden in de Tweede Wereldoorlog, het leger in.

He one holy roller…

Het blijkt een geluk bij een ongeluk. Tijdens zijn officierstraining ontmoet hij zijn evenknie in de liefde voor drank en seks, de katholieke schoonheid Marianne Busch. Met haar aan zijn zij behaalt hij een mastergraad aan Washington State University en begint een PhD aan Berkeley, Californie. Rond die tijd gaat hij ook voor het eerst patienten behandelen. Zijn eerste boek, The Interpersonal Diagnosis of Personality, is een taxonomie van persoonlijkheden. In het boek introduceert Leary een model, later bekend geworden als het Leary circumplex, waarin iemands persoonlijkheid kan worden gesitueerd op twee gekruiste assen die staan voor liefde en macht. (Het boek won een prijs van de American Psychological Association, het model wordt nog steeds gebruikt.)

Ondertussen lijdt Tim aan zware neerslachtigheid die wordt verpleegd met drank en minnaressen. Hij schrijft aan zijn moeder: ‘Lieve mama, ik hunker ernaar om iets na te laten dat me onderscheidt van de miljoenen naamloze nulliteiten die op deze aardkloot zijn gekomen en gegaan, naar roem. Maar ach, denk ik dan: over zestig jaar ben ik een naam op een grafzerk, dus zoveel kan het me ook weer niet schelen.’ Zijn echtgenote, minder geneigd tot vergeving dan zijn moeder, verhangt zich op Leary’s 35ste verjaardag. Ze laat hem achter met twee kleine kinderen. Leary neemt een sabbatical en vertrekt naar Europa. Daar vindt hij zijn roeping.

Hair down to his knees…

In Florence, om de hoek van waar eens Galilei zijn telescoop naar de hemel richtte, hoort Leary voor het eerst van een collega, Frank X. Barron, over magic mushrooms. Barron vertelt vol overgave over zijn ervaringen in Mexico onder invloed van hallucinogene sporen. Er is op dat moment vrijwel niets bekend over paddo’s. Timothy is geintrigeerd: zo’n onwaarschijnlijk onderwerp ligt hem wel. Toch schrijft hij: ‘Aanvankelijk maakte ik me zorgen om mijn oude vriend. Ik was bang dat hij zijn geloofwaardigheid op het spel zette met zulke zotte ideeen.’

Het weerhoudt Leary er niet van om naar Harvard te schrijven met de vraag of hij daar de therapeutische werking van de shrooms samen met Barron kan onderzoeken. De universiteit is al lang blij: zij hebben dringend charismatische docenten nodig om hun gezapige programma klinische psychologie een beetje mee op te leuken. En aan charisma heeft Leary geen gebrek, dus de universiteit biedt de twee mannen een contract aan om ‘innovatieve psychotherapieen’ te bestuderen. Kort na zijn aanstelling vertrekt hij op studiereis naar Mexico om daar de paddestoelen zelf te proberen: ‘Op een zonnige middag at ik in de tuin van ons vakantiehuis in Cuernacava zeven magische paddestoelen’, schrijft Leary later. ‘Vijf uur lang had ik een ervaring die je met allerlei kleurrijke metaforen zou kunnen omschrijven, maar die uiteindelijk de diepste religieuze ervaring van mijn leven zou zijn.’

Bij thuiskomst nam hij contact op met Aldous Huxley, de filosoof. In 1953 had Huxley een populair boek geschreven over zijn ervaringen met mescaline: The Doors of Perception (De deuren der waarneming). Bovendien had hij ook ervaring met andere drugs, waaronder lsd. De psycholoog en de wijsgeer vonden elkaar in hun liefde voor geestverruimende middelen. In de rokerige docentenkamer van Harvard bekokstoofden ze een groots en meeslepend plan: alle invloedrijke mensen ter wereld moesten aan de psychedelische drugs worden geholpen, dan zou de wereld in no time verlost zijn van alle ellende. Want wie eenmaal een psychedelische ervaring heeft gehad, redeneerden zij, haalt het niet in zijn hoofd om een Zuidoost Aziatisch land binnen te vallen, of een kernwapen te bouwen. De wereld zou er alleen maar beter van worden. En zo werd Leary een bekeerling van de psychedelische ervaring.

Got to be a joker, he just do what he please…

Samen met zijn collega’s zette Leary aan Harvard het Psilocybin Project op. Psilocybine is de werkzame stof in paddo’s. Doel van het project was ‘het begrijpen wat de mogelijkheden van psychedelica zijn voor ons zenuwstelsel en om ze voor mensen toegankelijk te maken’. De nadruk lag op dat laatste. Bij het farmaceutische bedrijf Sandoz bestelden de onderzoekers karrevrachten gesynthetiseerde psilocybine en lsd, in die tijd allebei nog gemakkelijk verkrijgbaar voor wetenschappers. Met zijn team onderzocht hij de werking ervan op het gedrag van criminelen. Hij besprak de betekenis van spirituele ervaringen onder invloed met theologen, en Leary begeleidde, letterlijk, duizenden trips van vrijwilligers en studenten.

Shoot me, shoot me, shoot me, shoot me…

Ook nodigde Leary allerlei bekende mensen uit om deel te nemen aan zijn experimenten, onder wie Allen Ginsberg, de dichter (‘Ik zag de besten van mijn generatie verwoest door waanzin. Hysterisch hongerend en naakt. Die zich ’s ochtends sleepten door de zwarte straten. Zoekend naar verlossing van hun kwaad. Hipsters als engelen brandend naar de oude hemelse verbinding. Met de sterre dynamo in de machinerie van de nacht. Die armoedig in lompen en hologig en high rokend bijeen zaten. In het bovennatuurlijke duister van onverwarmde kamers. Zwevend over de toppen van steden opgaand in jazz…’). Ginsberg stelde Leary voor aan zijn beroemde vrienden: Robert Lowell, Willem de Kooning, Thelonious Monk. Zo werd het verlegen jongetje uit Massachusetts ineens een bekend gezicht in de culturele elite van zijn land.

Schrijver Jack Kerouac liet een aardig bedankbriefje voor hem achter: ‘Na mijn trip kwam ik thuis en had voor het eerst in tijden een goed gesprek met mijn moeder. Ik kwam erachter dat ik meer van haar hield dan ik dacht.’

Met name lsd had ogenschijnlijk verbluffende therapeutische effecten. Leary’s collega Richard Alpert (later bekend als de spirituele goeroe Baba Ram Dass) zei over zijn eerste lsd trip: ‘Ik realiseerde me plotseling dat alle identiteiten die ik in dit leven had opgebouwd waren verdwenen. En toch was ik volledig bewust. De professor verdween. De amateurpiloot verdween. Het joodse jongetje uit de middenklasse verdween. Ik raakte er behoorlijk door in paniek. Het was de paniek die voorafgaat aan een psychische dood, en dat klopt: de oude Richard Alpert was stervende. Ik probeerde me koste wat het kost nog ergens aan vast te klampen. Toen zei die wijze oude Timothy: “Vertrouw op je zenuwstelsel.” Dus dat deed ik maar.’ Alpert was niet de enige met zo’n soort ervaring. Deelnemers voelden zich vrijwel allemaal op de een of andere manier herboren.

Maar het lukte Leary niet goed om zijn experiment in de hand te houden. Het werd wel erg knus aan de voorheen zo gezapige faculteit van Harvard. Een deelnemer beschreef het onderzoek later zo: ‘Een handjevol mannen in smalle gangen die de hele tijd “Wow” zeiden.’ Bovendien werden aan alle kanten grenzen overschreden. Richard Alpert werd er zelfs van beschuldigd seksuele gunsten te vragen aan een jongen in ruil voor deelname aan het experiment. Alpert heeft altijd stellig ontkend. Leary bleef pal achter zijn vriend en collega staan, maar op 6 mei 1963 werd het de universiteit allemaal te gortig. Dick en Timothy werden ontslagen.

He wear no shoeshine, he got toe jam football…

Uit zijn afscheidscollege wordt wel duidelijk hoe Leary en de universiteit uit elkaar waren gegroeid: ‘De academie wordt, net als ieder ander onderdeel van ons verrotte onderwijs, betaald door de samenleving om jonge mensen te instrueren hoe ze hetzelfde debiele spelletje kunnen blijven spelen. Het bestaat om ervoor te zorgen dat jullie je hersens nooit ten volste zullen gebruiken. Studenten: dit instituut is gebouwd om jullie in slaap te houden. Het laatste wat ze willen is dat je je geest verruimt, je potentieel benut of de dingen ziet voor wat ze echt zijn. Ze willen niet dat je groeit of leert. Ons onderwijs is anesthesie: een verdovend middel dat je ziel afstompt en je brein en gedrag voorgoed vastketent.’

Harvards poging om Leary en Alpert het zwijgen op te leggen werkte averechts. De twee mannen waren op slag supersterren. Docenten die van zo’n gezaghebbend instituut waren getrapt moesten wel iets interessants te zeggen hebben, was de gedachte. Ze gebruikten de bijkomende media aandacht ook handig. Er werden artikelen afgedrukt in tijdschriften als Look, Esquire, The Saturday Evening Post en Times Magazine. Aan de ontbijttafels van Amerika had plotseling iedereen een mening over Leary en zijn psychedelische kruistocht. Na het debacle aan de universiteit huurden Leary en Alpert een villa buiten New York, waar ze vrolijk verder gingen met hun experiment, in een soort commune, gesponsord door Leary’s rijke vrienden.

He got monkey fingers…

Rond die tijd ontstond ook Leary’s beroemde slogan: Turn on, tune in, drop out. Sluit je aan bij het culturele verzet, kortom. De boodschap sloeg in als een bom bij Amerika’s boze jeugd. Het alternatief was ook niet om over naar huis te schrijven. Billy Graham, de beroemde televisiedominee, probeerde zijn jonge volgelingen terug te winnen met: Turn on Christ, tune in to the Bible, and drop out of sin, maar het mocht niet baten. Lsd was hip en Leary en Alpert hadden de wind mee. Onthutst door zijn eigen succes ging Tim op een middag eten met de beroemde mediagoeroe Marshall McLuhan, die tegen hem zei: ‘De sleutel tot jouw werk is werving. Je verkoopt een product: het verbeterde brein. Zorg ervoor dat je lsd associeert met alle positieve aspecten van de hersenen: schoonheid, plezier, filosofie, religie, intelligentie, mystiek. En wat er ook gebeurt: glimlach altijd vriendelijk en zwaai, als het kan, geruststellend.’

Duivelsaren, ook wel moederkoorn of ergot, is een schimmel die groeit op granen en grassen, waaronder rogge. Het is herkenbaar als een zwarte woekering in de aren. Heel vroeger werd het door kraamvrouwen gebruikt om weeen of abortus mee op te wekken. Dat luisterde nauw: te veel ervan leidt tot vergiftiging. Besmet broodmeel wekt heftige hallucinaties op, vijf tot tien gram is al dodelijk. In de Middeleeuwen brak onder de bevolking regelmatig ‘ergotisme’ uit, met grootschalige waanzin en sterfte tot gevolg. Hieronymus Bosch verwijst ernaar in zijn schilderijen.

In 1938 werd in Basel door de scheikundige Albert Hofmann voor het eerst lsd gesynthetiseerd uit ergot. De Zwitser had gemerkt dat hij een beetje begon te spacen als hij de schimmel aanraakte. Op 19 april 1943 had Hofmann tijdens zijn fietstocht van zijn lab naar huis de eerste lsd trip. Sindsdien is die datum onder gebruikers ook wel bekend als Bicycle Day. Zijn hele leven bleef Hofmann kleine hoeveelheden van het middel nemen: hij was overtuigd van de therapeutische kracht ervan. Later synthetiseerde hij ook voor het eerst psilocybine. Na Hofmanns ontdekking duurde het niet lang voordat de Amerikaanse overheid lsd in het vizier kreeg. De CIA begon in de jaren vijftig te experimenteren met het middel. Ze hoopten dat het kon dienen als waarheidsserum of ontraceerbaar martelwerktuig. De onderzoeken waren onderdeel van het zogeheten MK ULTRA experiment: een grootschalig onderzoek naar de mogelijkheden van brainwashing. Honderden nietsvermoedende deelnemers werden door de spionagedienst onderworpen aan lsd trips. Leary was waarschijnlijk niet op de hoogte van de CIA experimenten toen hij met zijn onderzoek begon, maar hij werd via Harvard wel betaald door een overheidsinstantie die, weten we nu, als front diende voor MK ULTRA.

De effecten van lsd zijn ongeveer na een uur merkbaar. Inname leidt tot uitgebreide visuele hallucinaties, verandering van de perceptie van ruimte en tijd, synesthesie. Je proeft kleuren en ruikt geluiden, opeens kan het gezicht van een vriendin je bijvoorbeeld doen denken aan de zon of de maan, vergeten beelden van lang geleden kunnen ineens weer opduiken. Door afbraak van de ego structuur treedt soms een ‘oceanisch gevoel’ op: een ervaring van eenheid met het universum, de verbondenheid van alles met alles, een soort baarmoedergevoel. De effecten slijten pas na enkele uren, maar de betekenis van de ervaring verdwijnt niet zomaar, die is vaak blijvend. Het middel is niet lichamelijk verslavend. Voor de meeste mensen zijn lsd en psilocybine ongevaarlijk, maar bij wie er aanleg voor heeft kan het middel aanzetten tot ernstige wanen. Dat moet je zo zien: bij wie de deur van de gekte al op een kiertje staat, kunnen psychedelica hem verder open zetten, soms onherstelbaar. Kwetsbare mensen moeten het niet gebruiken. Een halve eeuw na Leary’s psychedelische escapades is het de vraag waar alle ophef destijds goed voor is geweest. Na lange tijd door de autoriteiten te zijn verdrongen naar het rijk van de verboden middelen vinden lsd en paddo’s inmiddels hun weg terug naar de mainstream. De medicalisering van psychoactieve middelen draait op volle toeren. Zelfs het recreatieve gebruik wordt tegenwoordig geframed in medische termen.

Dat heeft onder meer te maken met een nieuwe trend: microdoseren. Microdoseren is het innemen van sub perceptuele hoeveelheden psychedelica. Dat wil zeggen: net genoeg zodat er wel iets gebeurt, maar je er niet van gaat spacen. De vooralsnog onbewezen claim is dat je er creatiever en productiever van zou worden. Het is een trend onder techies in Silicon Valley. Steve Jobs deed het, Elon Musk schijnt het te doen. Op Facebook wordt inmiddels driftig geadverteerd met microdoses psilocybine: ‘Topprestaties leveren? Microdoseren vergroot bewustzijn en meer focus (sic).’ De hernieuwde interesse in psychoactieve middelen wordt wel eens een ‘psychedelische renaissance’ genoemd, maar er is dus eerder sprake van een homeopathische verdunning: lekker zelf kruidendoktertje spelen. In elk geval zijn we ver verwijderd van de revolutionaire claims van Leary en zijn vrienden.

Hoopvoller zijn mogelijk de therapeutische toepassingen. Albert Hofmann, de uitvinder van lsd, betreurde destijds de ontwikkelingen rondom Leary zeer. ‘Tien jaar lang is met lsd interessant werk gedaan in de psychoanalyse’, zei hij daarover, en hij voegde eraan toe: totdat Leary en de zijnen met het middel aan de haal gingen. In de jaren zestig werd door progressieve psychologen en psychiaters geexperimenteerd met therapieen onder invloed van lsd of paddo’s. Ook in Nederland, bijvoorbeeld door de Leidse zenuwarts Jan Bastiaans, die oorlogsslachtoffers traumatische ervaringen hielp te verwerken onder invloed van lsd en pentothal. Tegenwoordig klinken er hoopvolle geluiden van onderzoekers die werken met zwaar depressieve patienten, psilocybine zou daarbij uitkomst kunnen bieden.

Ook in de stervensbegeleiding wordt gewerkt met de werkzame stof uit de magische paddestoelen. Wie een psychedelische trip heeft gehad is minder bang voor de dood. Dat was de aanleiding voor de publicatie van het boek How to Change Your Mind? (2019) van de Amerikaanse journalist Michael Pollan, die daarin hedendaags onderzoek naar psychedelica in kaart brengt. Hij laat zien dat de medische wereld bijzonder geinteresseerd is in de mogelijke werkingen van psychedelische drugs als lsd, paddo’s en ayahuasca. In een interview zei Pollan daarover: ‘Ik verwachtte dat er veel meer aarzeling zou zijn onder wetenschappers, maar dat bleek niet het geval. Toen ik de voorzitter van het National Institute of Mental Health sprak, het bastion van het psychiatrische establishment, was die juist erg enthousiast. Dat had ik niet gedacht.’

Over deze ontwikkelingen zei de Britse historicus van drugs Mike Jay onlangs in De Nederlandse Boekengids: ‘De ontwikkeling van nieuwe antipsychotica en antidepressiva neemt razendsnel af. Wetenschappers beginnen zich te realiseren dat we wel zo’n beetje zijn gestuit op de grenzen van wat we met traditionele medicatie kunnen bereiken, gezien onze gelimiteerde kennis van hoe het brein werkt. Dus zijn ze op zoek naar alternatieven.’

Lsd en paddo’s zijn zulke alternatieven. Als je van psychedelica een medicijn wil maken, kan dat. De belangrijkste conclusie uit Leary’s onderzoek was al dat een trip gebaseerd is op wat er in de gebruiker leeft: de gevoelens op het moment van inname, maar ook wat hij of zij van de trip verwacht, zijn fantasieen erover of de angsten ervoor, de mindset dus. Aan de andere kant hangt de ervaring ook af van wat er in de directe omgeving gebeurt: of je op een veilige plek bent met lieve mensen, of niet: de setting. Afhankelijk van de binnenwereld en buitenwereld kan het dus een fijne ervaring zijn, of juist een vreselijke. Leary noemde dit: set and setting. De context is betekenisvol. En hoewel de inhoud van een trip meestal volstrekt onvoorspelbaar is, is de betekenis die je eraan geeft cruciaal. Een mystieke ervaring, een gezellige avond met vrienden, of een marteling: je krijgt van een trip wat je ervan verwacht.

He says: I know you, you know me…

In een berucht interview met Playboy claimde Leary dat vrouwen honderden orgasmes zouden kunnen hebben onder invloed van lsd. Hij zei daarin ook dat lsd homoseksualiteit kon genezen, en dat hij zijn eigen kinderen liever aan de heroine zag gaan dan ze te moeten onderwerpen aan regulier onderwijs. De anarchistische jaren zestig waren de gloriedagen van Timothy Leary. De boze jongeman had zijn roeping gevonden, zijn panacee. Maar toen hij eenmaal tegen de grenzen was gestuit van wat zijn omgeving, in dit geval Harvard, van hem kon verdragen, en als gevolg de wijde wereld in werd gestuurd, ging hij onmiddellijk op zoek naar de grenzen van wat de wijde wereld van hem kon verdragen. Lsd was een sterk middel, ongetwijfeld: maar alle roem en media aandacht waren sterker. Ze stegen het eenzame jongetje naar de bol.

In 1968 stelde Leary zich kandidaat als gouverneur van Californie in de race tegen de zittende gouverneur: Ronald Reagan. De Beatles schreven Leary’s campagnelied, het openingsnummer van de plaat Abbey Road. De kandidatuur van Leary boezemde de autoriteiten zo’n vreselijke angst in, wat als de sjofele psycholoog zou winnen van de rechtse B acteur? Niet ondenkbaar in Californie, dat ze hem oppakten voor het bezit van twee joints. Leary heeft altijd volgehouden dat hij er in was geluisd. ‘Ik werd bij een kruispunt aangehouden door de politie. “Waarvoor, agent?” vroeg ik, waarop de diender twee marijuanapeuken uit zijn broekzak tevoorschijn trok, ze in mijn asbak legde, ernaar wees en zei: “Daarvoor.”’ Hij werd veroordeeld tot twintig jaar cel.

Onderdeel van zijn straf was het invullen van een psychologische test, een procedure om in te schatten hoe groot de kans was op recidive en ontsnapping. Het toeval wilde dat Leary de test zelf had ontworpen, dus hij vulde hem op zo’n manier in dat hij werd opgenomen in een laag beveiligde gevangenis. Kort daarna ontsnapte hij inderdaad. Leary liet een aardig briefje achter voor zijn bewakers. Op archiefbeelden is te zien hoe hij kort daarna aankomt in Algerije met een vette grijns op zijn gezicht. ‘Wat gaat u nu doen, dr. Leary?’ vraagt een journalist. ‘Nu ga ik me samen met de Black Panthers inzetten om de Amerikaanse overheid omver te werpen’, zegt hij vriendelijk.

Erg lang duurde zijn revolutionaire periode niet: de socialisten kregen al snel genoeg van zijn buitensporige levensstijl. En zo begon een lange zwerftocht langs Wenen, Beiroet en uiteindelijk Kaboel. Eenzaam was Leary in die tijd niet: hij kreeg gezelschap van vrienden als Andy Warhol en Allen Ginsberg. In Afghanistan werd Leary in 1972 uiteindelijk opgepakt. Er is een schitterende foto van: Tim die uitzinnig lacht naar de camera terwijl hij wordt afgevoerd door twee fronsende stropdassen.

One thing I can tell you is you got to be free…

Linkse idealisten worden zelden sierlijk oud. Als het misgaat, zijn er twee varianten: of ze slaan door naar de andere kant, zwelgend in conservatieve zelfhaat, of ze bijten zich vast in wat er nog over is van hun overtuigingen. Leary deed dat laatste. Hij raakte geinteresseerd in computers en probeerde zijn materialistische mysticisme op een twijfelachtige manier te rijmen met de neurowetenschap. Verder hield hij zich voornamelijk bezig met het schrijven van autobiografieen. Hij had graag jonge mensen over de vloer, om ze te vertellen over de wonderlijke eigenschappen van lsd en psilocybine. ‘Ik heb zeven miljoen mensen bevrijd en slechts honderdduizend daarvan zijn me ooit komen bedanken!’ zei hij daarover. Eenzaam zou hij in elk geval nooit meer zijn. Het liefst had hij zich willen laten invriezen na zijn dood, om ooit in de toekomst weer tot leven te kunnen worden gewekt, maar uiteindelijk werd hij gewoon gecremeerd. Een doorsnee begrafenis werd het niet: in 1997 werd een deel van zijn as met een raket de ruimte in geschoten, de rest werd in een kunstinstallatie vernietigd.

Tegen mensen in een bad trip zei Leary: ‘Als je veroordeling en schuld ervaart, luister dan goed: dat je je zo voelt komt door je eigen geest, je karma. Niemand doet je iets. Je creeert zelf het probleem. Ga over op meditatie. Denk aan je vroegere overtuigingen. Denk aan de vriendelijke nabijheid van de mensen om je heen.’ Met andere woorden: de realiteit is wat je ervan maakt, dus maak er liever wat moois van. Ongetwijfeld goed bedoeld, maar daarmee staat Leary ook symbool voor het geindividualiseerde engagement van de jaren zestig: geen revoluties op straat, maar in je hoofd. Dat maakt zijn erfenis extra kwetsbaar voor de ideologie van het neoliberalisme, waarin we er als consumenten allemaal onze eigen geindividualiseerde werkelijkheid op nahouden.

De marxistische filosoof Herbert Marcuse, een tijdgenoot van Leary, waarschuwde al dat de psychedelische revolutie ooit zou worden opgeslokt door het kapitalisme, om vervolgens in consumeerbare brokken te worden uitgekotst. En zo is het gegaan: de farmaceutische industrie staat inmiddels te trappelen om ons te drogeren met Leary’s wondermiddelen. Binnenkort kunt u ongetwijfeld op voorschrift van uw huisarts afgewaterde lsd bestellen, netjes verpakt in een wit pillendoosje, om daarmee te ontsnappen aan de kwellende dagdroom die we het dagelijks leven noemen.

Come together, right now. over me.

- ---------------------------------------------------------------------------
Attachment: http://mapinc.org/temp/71Qh1UY7R_a5s.html
- --
MAP-NL

------------------------------

Subj:  Vrouwen streden voor Drooglegging - en kwamen daar later op terug
From: Dennis – Belangenvereniging Druggebruikers MDHG
Date: Tue, 10 Nov 2020 02:24:42 -0800

Newshawk: Dennis – Belangenvereniging Druggebruikers MDHG

Source: nationalgeographic.nl

Copyright: http://www.natgeoservice.nl/contact

Pubdate: 04-11-2020

Author: Katie Thornton

Address: postbus 10985, 1001 EZ Amsterdam.

Contact: 088 024 54 14

Website: http://www.nationalgeographic.nl

VROUWEN STREDEN VOOR DROOGLEGGING EN KWAMEN DAAR LATER OP TERUG

Trots dat ze het stemrecht hadden afgedwongen, gebruikten sommige vrouwen hun pas verworven politieke invloed om het grondwettelijk verbod op alcohol weer terug te draaien.

Eind oktober 1931 gingen in Newark, New Jersey, 18.000 arbeiders, leden van broederschappen en veteranen de straat op. Hun grief hadden ze duidelijk uitgespeld op de spandoeken die ze meevoerden: “Wij willen bier!” De Drooglegging (het algehele verbod op de productie en verkoop van alcohol) was inmiddels elf jaar oud, en al die tijd hadden de demonstranten en hun mede Amerikanen geen legaal drankje in hun plaatselijke kroeg kunnen drinken.

Met hun keurig gesteven boorden, wapperende banieren en onverbloemde spandoeken werden de demonstranten het boegbeeld van de beweging tegen de Drooglegging. Maar de aanvoerders van deze mars (en van het landelijk protest tegen het 18e Amendement van de Amerikaanse Grondwet waarin de Drooglegging was vastgelegd) waren geen mannen met vlinderdassen en lange jassen. Het waren vrouwen, van wie sommige ooit voor de Drooglegging hadden gestreden en in het jaar dat het verbod werd ingevoerd, in 1920, ook het stemrecht voor vrouwen hadden verworven.

De strijd tegen alcoholisme was al sinds lange tijd een zaak van vrouwen. Een eeuw voordat het 18e Amendement werd aangenomen, begonnen vrouwen zich al bij kerkgenootschappen aan te sluiten om campagne te voeren tegen het kwaad van de sterke drank. En ze hadden alle reden om bezorgd te zijn, want in de negentiende en vroege twintigste eeuw was alcoholisme vooral onder mannen wijdverbreid. Op het hoogtepunt van deze plaag, in 1830, kwam het gemiddelde drankgebruik van de Amerikaanse burger neer op zo’n negentig flessen wodka per jaar. Vrouwen betaalden de prijs. Barkeepers accepteerden salarischeques, zodat huisvaders het gezinsinkomen opdronken en hun kroost soms honger moest lijden. Alcoholisme was ook een belangrijke oorzaak voor wijdverbreid huiselijk geweld.

Vrouwen die zich zorgen maakten over hun veiligheid en over een hele reeks sociale kwaden die ze op drankmisbruik terugvoerden, begonnen campagne tegen alcohol te voeren en bereikten daarbij meer mensen dan alleen kerkgenootschappen. Ze deden vooral een beroep op het blanke, destijds nog geheel mannelijke electoraat. Alcohol verscheurde gezinnen, meenden groepen als de Women’s Christian Temperance Union (WCTU), die in 1874 was opgericht. Een ‘Drooglegging’ zou zorgen voor de “bescherming van het huis.”

Hoewel de strijd van de vrouwen tegen overmatig drankgebruik bij alle etnische bevolkingsgroepen aansloeg, waren sommige leidsters van de ‘matigingsbeweging’ eerder uit op politiek gewin dan op solidariteit en gebruikten racistische slogans om hun zaak te bepleiten. De voorzitter van een van de WCTU afdelingen in de afzonderlijke staten noemde alcohol een “raciaal gif” dat het blanke gezin bedreigde. Landelijk voorzitter Frances Willard beweerde dat alcohol “grote meutes met zwarte gezichten” op de been bracht, die de veiligheid van blanke vrouwen en kinderen bedreigden. (Ze werd hierop van repliek gediend door activiste Ida B. Wells, die erop wees dat Willard altijd had gezwegen over blanke meutes die zwarte Amerikanen lynchten.)

Uiteindelijk kwamen de voorstanders van matiging tot het inzicht dat ze het vrouwenkiesrecht nodig hadden. Daarmee zouden vrouwen een verbod op alcohol kunnen afdwingen en het (blanke) gezin kunnen beschermen. In veel staten viel de vrouwenbeweging voor matiging vrijwel samen met de strijd voor het vrouwenkiesrecht.

Om die reden begonnen de voormannen van de drankensector aan een actieve campagne tegen het vrouwenkiesrecht. Maar in 1920 wisten de twee vrouwenbewegingen zowel de Drooglegging als het vrouwenkiesrecht af te dwingen. In dat jaar werden het 18e Amendement (waarin de “fabricage, de verkoop of het vervoer van bedwelmende likeuren” werd verboden) en het 19e Amendement (waarin werd verklaard dat burgers het kiesrecht niet “op grond van sekse” onthouden mocht worden) aan de Amerikaanse Grondwet toegevoegd.

Heel voorzichtig uitgedrukt, leidde het 18e Amendement tot allerlei onbedoelde consequenties. In plaats van het alomtegenwoordige drankmisbruik tegen te gaan, veroorzaakte de Drooglegging een enorme toename van de misdaad en corruptie. Saloons maakten plaats voor ‘speakeasy’s’, verborgen lokaaltjes met een eigen wachtwoord en een clandestien aanbod van sterke drank. De georganiseerde misdaad hield grote en kleine steden in zijn greep, want de productie en distributie van illegale drank ontwikkelde zich tot een zeer lucratieve clandestiene bedrijfstak. De Grote Depressie van de jaren dertig maakte de zaken er niet beter op. De federale overheid gaf tevergeefs reusachtige bedragen uit aan het handhaven van de Drooglegging, terwijl ze tegelijkertijd veel accijnzen op alcoholische dranken misliep.

In 1929 vond de New Yorkse Pauline Morton Sabin, dochter van een spoorwegdirecteur, dat het mooi was geweest. Zoals veel welgestelde, blanke moeders was ze aanvankelijk voor de Drooglegging geweest omdat ze meende dat het goed voor haar zonen zou zijn. Maar het tegenovergestelde bleek het geval: in de ongereguleerde speakeasy’s werd niet gekeken naar leeftijd. Om het probleem aan te pakken richtte Sabin met zowel Democraten als Republikeinen de Women’s Organization on National Prohibition Reform op.

“Zij en daarmee haar organisatie stelden dat de Drooglegging was mislukt en de situatie van vrouwen en de jeugd zelfs had verergerd, want ze meende dat zij nu een groter risico liepen om in aanraking te komen met alcohol en misdaad,” zegt Alison Staudinger, professor aan de University of Wisconsin in Green Bay. “Het ging in feite om een herziene versie van de ‘bescherming van het huis’, nu door het opheffen van de federale Drooglegging.”

Sabin was een bekwame organisator, publiceerde talloze artikelen en hield lezingen in het hele land (vaak voor grote menigten) waarbij ze vrouwen opriep om de herroeping van de Drooglegging te steunen. “In haar werk had ze haar rijkdom en charme mee,” zegt Staudinger. Ze haalde zelfs de cover van het weekblad Time. Toen de Drooglegging in 1933 eindelijk werd herroepen, had haar organisatie meer dan een miljoen leden.

Mede New Yorker M. Louise Gross, alleenstaand en afkomstig uit een arbeidersmilieu maar met een universitaire opleiding, koos voor een radicaler benadering. In 1922 richtte Gross de geheel uit vrouwen bestaande anti Droogleggingsclub ‘Molly Pitcher’ op, vernoemd naar een heldin uit de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog die volgens de overlevering op het slagveld de plaats van haar echtgenoot innam toen deze niet meer kon vechten. “Gross en de ‘Molly Pitchers’ waren veel overtuigder als het gaat om het recht van vrouwen (en anderen) om alcohol te drinken,” zegt Staudinger. “Ze gebruikten ook argumenten die berustten op het idee van persoonlijke vrijheid en grondrechten.”

Hoewel Molly Pitcher een relatief kleine organisatie was, droeg ze bij aan de opheffing van een droogleggingswet in de staat New York. In een toespraak in 1930 zei Gross dat het overheidsverbod op alcohol veel te ver ging. Ze riep vrouwen op om hun pas verworven kiesrecht te gebruiken voor het kiezen van afgevaardigden en senatoren die het 18e Amendement zouden terugdraaien.

Vanuit haar bevoorrechte sociale positie en met het traditioneel vrouwelijke argument voor de “bescherming van het huis”, zou ook Sabin uiteindelijk openlijk pleiten voor een actieve rol van de vrouw in de politiek. Haar groep bouwde voort op het momentum dat door de aanname van het 19e Amendement was gecreeerd en riep vrouwen in pamfletten en met posters op om aan het politieke proces deel te nemen. Een van de boodschappen: “Heeft u uw senatoren en afgevaardigden laten weten dat u een onvoorwaardelijke herroeping eist? (…) Als burgers (als kiezers) is dat onze taak.”

Op 5 december 1933 werd de Drooglegging herroepen. Meteen kwamen brouwerijen in het hele land in actie om hun gereedstaande bier te distribueren. Kroegen werden weer ontmoetingsplekken in de buurt. En vrouwen in de hele VS hieven het glas op hun overwinning.

De mannen die tegen de Drooglegging hadden gestreden, waren “defaitistisch” geweest, schreef William Stayton, pleitbezorger van het herroepen van het 18e Amendement, in een artikel in The Baltimore Sun met de titel: “Man die Drooglegging nekte, geeft alle eer aan andere sekse.”

“De vrouwen wisten wel beter,” schreef Stayton. “Toen ze aan slag kwamen voor het 19e Amendement, hadden ze meer dan dertien staten tegen zich, maar ze wonnen toch. Ze geloofden vanaf het begin dat ze opnieuw konden winnen en ze hadden gelijk.”

- ---------------------------------------------------------------------------
Attachment: http://mapinc.org/temp/11rBPJ8mvKGUU.html
- --
MAP-NL

------------------------------

Subj:  Verenigde Arabische Emiraten passen strenge islamitische wetgeving aan
From: Dennis – Belangenvereniging Druggebruikers MDHG
Date: Tue, 10 Nov 2020 02:31:56 -0800

Newshawk: Dennis – Belangenvereniging Druggebruikers MDHG

Source: RTL Nieuws

Copyright: RTL Nieuws

Pubdate: 07-11-2020

Author: RTL Nieuws

Address: Sumatralaan 47 1217 GP Hilversum

Contact: >

Website: www.rtlnieuws.nl

VERENIGDE ARABISCHE EMIRATEN PASSEN STRENGE ISLAMITISCHE WETGEVING AAN

Een grote wetswijziging in de Verenigde Arabische Emiraten, waaronder ook Dubai valt. De strenge islamitische regels worden versoepeld: vrouwenrechten worden verbeterd, ongetrouwde stellen mogen voortaan samenwonen en alcohol wordt vrij verkrijgbaar.

Buitenlanders kunnen voortaan de regels voor huwelijken, scheidingen en erfenissen uit hun eigen land volgen, in plaats van de strikte regels die nu voor iedereen gelden. Dat is een enorme verbetering op het gebied van vrouwenrechten.

Zweepslagen

Overtreders konden hoge boetes krijgen of een jarenlange gevangenisstraf. Islamitische inwoners konden zelfs lijfstraffen als zweepslagen verwachten. De Emiraten hebben shariawetgeving, maar maken nu toch wat uitzonderingen. In het bijzonder voor buitenlanders die er wonen of op bezoek zijn.

Zo mogen ongetrouwde stellen voortaan samenwonen. Seks met iemand waarmee je niet getrouwd bent, is in principe toegestaan. En bij een scheiding wordt voortaan gekeken naar de regels in het land van herkomst.

Eerwraak strenger bestraft

Onder shariawetgeving werd vooral de vrouw traditioneel flink benadeeld bij een scheiding of erfenis: ze kreeg vaak automatisch een veel kleiner deel van het vermogen toegewezen. Ook eerwraak wordt voortaan strenger bestraft. Eerder werden daar lichtere straffen voor gegeven, maar vanaf nu wordt eerwraak als een normale moordzaak behandeld.

Alcohol vrij verkrijgbaar

Ook de regels voor alcohol worden aangepast. Als Nederlander kon je in Dubai al vrij makkelijk aan een biertje komen in je hotel of in speciale bars en clubs voor toeristen. Maar voor inwoners van de Emiraten was het kopen, bezitten of drinken van alcohol streng verboden zonder speciale pas van de overheid.

Door de nieuwe regels hopen de Verenigde Arabische Emiraten een aantrekkelijker bestemming te worden voor grote bedrijven en toeristen. De aanpassing van de regels komt een paar weken na een vredesdeal met Israel, waarbij de diplomatieke banden tussen de landen werden aangehaald.

Toleranter imago

De Emiraten zetten groots in op toerisme. In het land zijn buitenlanders verruit in de meerderheid. Behalve expats en toeristen wonen er miljoenen gastarbeiders in de Verenigde Arabische Emiraten. De machthebbers hopen dat de soepelere regels kunnen helpen om de Emiraten een toegankelijker en toleranter imago te geven.

- ---------------------------------------------------------------------------
Attachment: http://mapinc.org/temp/140buC_jpKO4_.html
- --
MAP-NL

------------------------------

Subj:  De echte winnaar van de Amerikaanse verkiezingen: drugs
From: Dennis – Belangenvereniging MDHG
Date: Tue, 10 Nov 2020 02:41:57 -0800

Newshawk: Dennis – Belangenvereniging MDHG

Source: FTM

Copyright: © Marloes Wardenier - 2016

Pubdate: 08-11-2020

Author: Bart de Koning

Contact: 

Website: https://www.ftm.nl

DE ECHTE WINNAAR VAN DE AMERIKAANSE VERKIEZINGEN: DRUGS

Vergeet rode en blauwe staten, schrijft Buzzfeed: bij deze verkiezingen gaat het in de VS om de ‘groene’ staten. Het viel misschien niet zo op door de nagelbijtend spannende race tussen Trump en Biden, maar er heeft een kleine progressieve revolutie plaatsgevonden in de Verenigde Staten. Naast verkiezingen voor de president, het Huis van Afgevaardigden en de Senaat mochten Amerikaanse kiezers zich dinsdag immers ook over andere onderwerpen uitspreken. Het resultaat: in New Jersey, Arizona, Montana en South Dakota hebben de burgers ervoor gekozen om het recreatief gebruik van cannabis te legaliseren. Kiezers in South Dakota en Mississippi, doorgaans toch vrij conservatieve staten, hebben daarnaast ook besloten medisch gebruik van cannabis te legaliseren.

Het verst gingen de kiezers in Oregon: daar is voor het eerst in de Amerikaanse geschiedenis het bezit van kleine hoeveelheden harddrugs, zoals heroine, cocaine en meth, niet langer strafbaar. Ook het therapeutisch gebruik van paddo’s is er nu legaal.

Cannabis is nu nog maar in drie staten volledig illegaal. Met de vijf nieuwe staten erbij kan de bedrijfstak met 9 miljard dollar groeien, verwachten analisten.

Voorstanders van de legalisering verwachten alleen al in Oregon een besparing van 100 miljoen dollar: er komt extra belasting binnen en het scheelt de politie zinloze arrestaties van drugsgebruikers. Arrestaties die vooral onder minderheden plaatsvinden.

Terwijl de Amerikanen dus in hoog tempo het oorspronkelijke Nederlandse gedoogbeleid overnemen, gaat ons land stug de andere kant op. Peter Noordanus, de voorzitter van het Strategisch Beraad Ondermijning, kwam onlangs met een ‘pact voor de rechtsstaat’ om de drugscriminaliteit de komende tien jaar fors te reduceren. Dat is nog nooit ergens gelukt. We zetten de popcorn dus vast klaar.

- ---------------------------------------------------------------------------
Attachment: http://mapinc.org/temp/171wFrO_URiw6.html
- --
MAP-NL

------------------------------

Subj:  List-Software: Majordomo 1.94.4
From: Dennis – Belangenvereniging Druggebruikers MDHG
Date: Tue, 10 Nov 2020 07:49:50 -0800

Newshawk: Dennis – Belangenvereniging Druggebruikers MDHG

Source: crimesite

Copyright: crimesite

Pubdate: 10-11-2020

Author: crimesite

Address: 1040 LB Amsterdam Postbus 59599

Contact: +31.61.18.02.493

Website: http://www.crimesite.nl/

‘ROTTERDAMSE EX AGENT BETROKKEN BIJ UITHALEN COCAINE’

Een ex politieagent die vorige week is aangehouden in een groot onderzoek naar corruptie en cocainesmokkel in de Rotterdamse haven zou een netwerk van uithalers van cocaine uit containers hebben aangestuurd. Dat concludeert De Telegraaf op basis van verschillende bronnen.

Het gaat om Brian H. die tot vorige maand bij de districtsrecherche in Rotterdam werkzaam was. Volgens De Telegraaf spelen er twee onderzoeken, die zijn samengevoegd, naar corruptie bij havenmedewerkers en een ploeg uithalers, en naar een corrupte politieman. Vorige week dinsdag zijn door politie en FIOD dertien verdachten opgepakt in een onderzoek naar georganiseerde misdaad in de Rotterdamse haven.

H. is aangehouden op verdenking van corruptie, computervredebreuk en het schenden van het ambtsgeheim. Hij zou ook een coordinerende rol hebben gespeeld bij het uithalen van cocaine.

Acht van de arrestanten zijn werkzaam bij verschillende bedrijven in de haven, waaronder een containerterminal. Brian H. werkte bij de districtsrecherche in Rotterdam, vanaf het politiebureau aan het Marconiplein. Hij was ruim zeven jaar in dienst bij de politie en zijn laatste functie was tactisch rechercheur. Hij verliet op 1 oktober op eigen initiatief de Nationale Politie om bij een instelling van de Reclassering te gaan werken.

- ---------------------------------------------------------------------------
Attachment: http://mapinc.org/temp/14OaHKDszdWlg.html
- --
MAP-NL

------------------------------

Subj:  Deze fotograaf toont de grimmige mystiek van de Brabantse drugsindustrie
From: Dennis-belangenvereniging Druggebruikers MDHG
Date: Fri, 13 Nov 2020 04:35:26 -0800

Newshawk: Dennis-belangenvereniging Druggebruikers MDHG

Source: www.vice.com

Copyright: Vice Media Inc.

Pubdate: 14-09-2020

Author: Tim Fraanje

Adress: Vice Benelux BV,Reguliersdwarsstraat 90-92,1017 BN Amsterdam

Contact: +31(0)206732530

Email: 

Website: www.vice.com

DEZE FOTOGRAAF TOONT DE GRIMMIGE MYSTIEK VAN DE BRABANTSE DRUGSINDUSTRIE

We spraken Stan Heerkens over zijn drugslab foto's, gemoedelijke criminelen en de verleiding om twintigduizend euro te verdienen in een weekend.

Brabant is op het eerste gezicht een van de meest idyllische streken die ons land rijk is. Er zijn kabbelende riviertjes en rustige landweggetjes. Er zijn gezellige boerderijtjes. De bomen en de buxushaagjes staan er onschuldig bij. Alsof er niks aan de hand is. Alsof ze niet een wereld verbergen van martelkamers, levensgevaarlijke chemische stoffen en vuurwapens. Fotograaf Stan Heerkens maakte voor zijn afstuderen aan de kunstacademie in Den Haag (KABK) een fotoserie over wat hij ‘de facade van Brabant’ noemt, en wat erachter schuilgaat. De serie heet Made in Brabant, omdat een groot deel van alle synthetische drugs in Europa (net als Heerkens zelf, overigens) uit Brabant komt. Hij sprak met de politie, met dealers, met boeren, en met mensen die “een onduidelijke rol” in de pillenproductie hebben en schildert een beeld dat dreigend is in al zijn ingetogenheid. We spraken hem over de grimmige mystiek van de zuidelijke drugsindustrie: “Het is iets wat er altijd is en tegelijkertijd is het er ook weer niet.” In 1998 werden bij Hilvarenbeek twee jonge jongens, de broers Taminiau, doodgeschoten omdat ze waarschijnlijk per ongeluk getuige waren van een liquidatie, een gruweldaad die twintig jaar na dato nog altijd na echoot in de omgeving. “Ik ben een keer met mijn vriendin gaan wildkamperen in de Tilburgse bossen”, vertelt Heerkens. “En dat raadt iedereen je dan heel streng af: voor je het weet zie je ook iets wat niet de bedoeling is, en dan ben jij aan de beurt.” De fotograaf was dus op zijn hoede toen hij met zijn camera op pad ging om juist dingen vast te leggen die het daglicht niet kunnen verdragen. “Ik ben naar plekken geweest waar bijvoorbeeld een half jaar geleden een drugspand is gevonden, als een nieuwsreporter die steeds net te laat is.” Normaal gesproken vraagt hij altijd toestemming voor de foto’s die hij maakt, nu niet. “Anders moest ik gaan aanbellen van, joh, ik hoorde dat hier afgelopen september een grote coke wasserij is opgedoekt, mag ik even wat foto’s maken?” Heerkens vertelt dat hij e!
 en keer in de ochtendschemer naar een boerderij in de mist sloop. “Om vier, vijf uur. Als de drugskoks uit hun lab komen, net voordat de gewone burger naar zijn werk gaat.” Er kwam heel langzaam een busje voorbijrijden, waar hij lichtelijk paranoide van werd. “Omdat je daar met een bepaald idee rondloopt denk je automatisch dat je met iedereen ruzie gaat krijgen.” Hij liep op het busje af en maakte er foto’s van. “Alsof ik cliche ochtendkiekjes maak van landschappen in de mist. De mannen in het busje hingen uit het raam en knikten naar mij. Vervolgens reed het busje door naar de boerderij, en daar was ook weer allerlei bedrijvigheid.” Uiteindelijk kreeg Heerkens alleen ruzie met de waakhond. “Zo’n hond is wel kut. Een Duitse herder die enorm gaat lopen blaffen.” Geweld wordt niet geschuwd in de Brabantse onderwereld, maar toch staat die volgens Heerkens bekend als relatief gemoedelijk. “Ze passen op met contacten uit de Randstad, omdat de Brabanders vinden dat Amsterdammers veel harder onderhandelen. Ze zeggen: als wij een akkefietje hebben dan bellen we elkaar op en gaan we praten. Daarna wordt het pas vechten en dan pas schieten. Aan de andere kant schijnen die martelkamers, zoals die er laatst een gevonden was in de Wouwse Plantage, ook typisch Brabants te zijn.” Maar wie in Brabant drugs maakt ziet zichzelf niet in de eerste plaats als crimineel, zo maakt hij op uit hoe erover gepraat wordt. “Het is meer een manier van doen. In Brabant heerst al eeuwen een soort anarchistisch anti overheidssentiment en een soort geslotenheid. Ik heb vier boeren gesproken, daarvan heeft er geen een toegegeven: ik heb een drugslab in mijn schuur. Maar mensen weten wel van elkaar wie er in de drugs zit. Als je buurman dat doet zal hij het wel nodig hebben en dan ga je hem niet verlinken.”

De laatste jaren wordt in Brabant veel synthetische drugs geproduceerd, maar creatieve manieren om een centje bij te verdienen waren er al veel langer, zegt Heerkens. “Er werden sigaretten gesmokkeld en begin 1900 had je heel veel clandestiene jeneverstokerijen. In de jaren zestig en zeventig werden die steeds professioneler, steeds groter, en steeds minder onschuldig. Er kwamen steeds meer criminelen bij. De overlevering zegt dat veel mensen met het geld van die stokerijen overgingen in synthetische drugs.” De politie wordt gewantrouwd in het buitengebied, en daarnaast ook grotendeels wegbezuinigd, merkt hij op. “Er is een speeltuin ontstaan met heel weinig toezicht.”

Heerkens was veel op pad met de politie, omdat hij via hen foto’s kon maken van opgerolde drugslabs. Dat heeft indruk gemaakt, en hij moest zijn best doen om niet te veel mee te gaan in hun anti drugsverhaal. “De eerste keer dat je in een drugslab komt, en je ruikt het en je ziet het: dan wil je niet eens drugs meer. Het is alsof je een hele vieze vaat voor je ziet staan die je eetlust bederft. Ik merk dat mensen op feestjes grapjes maken over de Brabantse drugscriminaliteit, terwijl het een serieus probleem is. Ik wilde dat probleem laten zien, zonder dat het lijkt alsof ik van de ChristenUnie ben. Ik heb niet zoiets van: heel Nederland moet stoppen met drugs gebruiken. Dat zou ook niet veel oplossen want het is sowieso vooral een exportproduct.”

De Brabantse drugsindustrie is er nu eenmaal, en Heerkens kan begrijpen dat mensen erin verzeild raken. “In de top zitten volgens de politie veel witte mannen van middelbare leeftijd, verder is het een mengelmoes van mensen die in geldnood zitten.” Het is namelijk prima cashen: een weekendje drugs koken levert al snel twintigduizend euro op. “Als je in sommige buurten in Tilburg opgroeit maakt je buurman drugs, of je vader, of je oom. Het zijn mensen die je vertrouwt. Dan hoef je alleen maar te zeggen: ik wil even wat bijverdienen. Op scheikunde opleidingen waarschuwen ze er ook expliciet voor: als je gevraagd wordt, nooit doen. Maar studenten denken ook: je kunt in 1 keer je studieschuld terugbetalen.”

Heerkens zelf is nooit in de verleiding gekomen om xtc te gaan brouwen, zegt hij: “Uiteindelijk is de kans groot dat je er verder van in de problemen raakt.” Hoewel veel drugsbaronnen volgens hem op een bepaalde manier nette ondernemers zijn, denkt hij dat de meesten bloed aan hun handen hebben. “Als je een keer door iemand genaaid wordt, moeten daar represailles op komen, ook al zie je het puur als iets zakelijks.” In die zin zou de Brabantse drugswereld niet anders zijn dan elke andere plek: “De enorme hoeveelheid geld die ermee gemoeid is gaat ten koste van het humane aspect.”

- ---------------------------------------------------------------------------
Attachment: http://mapinc.org/temp/183zwsIAJ98Ec.html
- --
MAP-NL

------------------------------

End of Map-NL-Digest V2019 #144
*******************************

--
MAP-NL-DIGEST